Escoti la ràdio e l' emission pausa la question de mancar sa vida. Que vòl dire? Dison que cada societat decidis dels critèris que permeton de jutjar sa vida.

Me disi que pòdi, ièu soleta causir los critèris e evaluar ma vida. Ai pas besonh de qualqu' un mai per aquò far. De còps, soi plan contenta de çò que veni de faire, del biais de passar la jornada... çò que me pertòca mai es la qualitat de las relacions que ai amb los autres. Se passi un moment a escambiar sus quicòm de ric es a dire que a interessat las doas personas, me sentissi complida.
Solament dins la societat, al trabalh ai besonh de reconeissença. Aqui doni la possibilitat a d' autres de m' evaluar amb de critèris que benlèu partajam pas. Accepti de far tot çò que pòdi e quitament mai, per dintrar dins aquestes critèris. Perque, dins aqueste domèni, çò que pensi de ièu bastaria pas?
Perque mon auto-evaluacion regulara basta pas?
E se per astre diguèsse que çò que fau es plan, me prendriai per una pretenciosa.
Aquesta pensada, en fach, es una trapèla. La reussita es mal acceptada, o podem pas exprimir. Simplament coma s' enoncia un fach: lo mestièr m' agrada e capiti en general.
I a pas brica d' implicacions de tal biais que fariai pas mai d' esfòrces!!
Alara, vòli respondre a la question pausada a la ràdio totara, que soi satisfacha uèi de la vida tal coma es e que vau pas m' arrestar mas contunhar.